Слухай, бацька, пачуй мае словы
Ад імя ўсяго беларускага народу,
Ад літвінаў, палачан, крывічоў, русінаў,
Пачуй у гэты час, каб народ мой не загінуў
Годзе ганьбіць, нас на белым свеце,
Ставіцца да нас, что мы не людзі – смецце!
Час займаць пасад свой чэсны на планеце;
Памірыся – кажуць гэта нават дзеці!
Ці ж не бачыш ты, лысая скаціна,
Што няма як жыць з табой, уся надзея гіне!
Ты адзін такі ў нашай Беларусі,
Каб ратавалі ад цябе, у Бога я малюся!
Ты ўзлаваны і дурны, цалкам мазаічны,
Ды і хлусішь ты штодня вельмі энергічна.
Параноя, бацька, твая апанавала;
Пошук ворагаў вакол – гэта ўсё дастала!
Ні Еўропа з ЗША не радзяць нам благога,
Ні калгасніку-вяскоўцу, ані бізнесоўцу,
Ні работніку гандлёву, ні мянту тупому,
Ні заможнаму, сярэняму, ні зусім прастому!
Зычаць яны толькі – беларусам волю,
І правоў паболей, нават сыну Колю!
Хочуць, каб з усімі ў свеце жылі ў згодзе,
Каб не апынуліся мы ў адзіноце,
Каб правы народныя на Літве моц мелі,
Каб была заможнасць, і ўсе добра елі,
Каб мянты тваі – гонар не гублялі,
Каб надзею нашу яны не забівалі.
Чуй мае словы, бацька ты паганы,
Бачыш? Час твой – быць з краіны гнаным!
Сёння шчэ не позна, кінуць усе і збегчы,
Хоць у Еўропе ты апошні, але зусім не першы!
Мілошавіч загінуў, скінулі забойцу;
Як ён катаваў народы, гэты крывапойца!
Чаушэску – падла, стрэліў па народзе,
Сам быў растраляны ў 90-м годзе!
Ці у тваёй даўбешцы стала зусім цьмяна?
Яснаць розуму твайго напэўна сапсавана!
Забірай хутчэй - ты свае манаткі,
Колю, Дзіму з Віцяй, схованыя бабкі!
Трэба бегчы, Саня – вось табе парада,
Каб на нары заўтра, ты не трапіў у Гаагу.
Годзе беларусам лУхту тваю слухаць,
Хай расплюшчаць вочы, - трэба самім думаць!
Вылучайце целек, гэту зомбаскрынку,
Там хлусня, з маной – вядомая карцінка!
Там Зімоўскі-жопаліз, вочкі парасяці,
Будзе з целека смярдзець па ўтульнай хаце!
Ён вусаты і агідны, слАбы – гэта бачна,
Толькі што не цЫган, а ці гэта важна?
Не даруйце веры словам что там кажуць,
Ні Аверкаву, Давыдзьку, - мануць, мануць, мануць!
Мэта у іх вядома – паўплываць на думкі
Што ў Лучшык, дзядзі Вані, небаракі Булкі!
Вылучайце скрыню – слухаць іх няварта,
Адчыні кампутар, пачытай лепш Хартыю!
Гэтыя прыслужкі здрадзілі краіне,
Мануць, хлусяць праз свае навіны.
Улагодніць бацьку – гэта іхня мара
Пры нармальнай уладзе - скончылі б на нарах.
Пакажы народу, што ты сёння робіш,
Па крыві народа ты па плошчы ходзіш!
Кібаргі твае, братоў на плошчы сцянуць,
Дзяўчат, бабуль, дарослых дзецюкоў, твае пачвары ганьбяць!
Уроды, вычварэнцы, смецце й бруд адзіны,
Вось яны якія – МУС тваёй краіны!
Каля сцен урада, ля чырвонага касцёла
Білі што дарослага, што хлапчо малога.
Дубінамі сваімі, народ мой катавалі,
Як гэтыя жывёлы дзевак нашых сцялі!
Як хлопцаў прыніжалі, як усіх хапалі!..
Паслухайце, уроды, як потым вы у вочы
Распавядзеце родным, што нарабілі ноччу?!
- Як дзень прайшоў, любімы, як там праца,
Знімай кашулю, бо пачала я хвалявацца.
- Вой, татачка любімы, напэўна ты стаміўся?
Як шчасліў я, што ты нарэшце вазраціўся!
Ай, Божухна, на рукаве я бачу кроў!
- Спакойна, сынку, запАл свой супакой!
Кроў не мая, і нават не хвалюйся,
Мо з той дзяўчыны, я біў яе, з дубінай нахінуўся.
Ты спаць лягай, чытаць я буду казкі
Ніхто не бачыў нас, бо былі мы у масцы.
Ці змыеш кроў ты той дзяўчыны,
Калі таптаў яе, ментоўская скаціна?!
Ці змыеш кроў, як зайдзеш ты дадому,
Як казкі перад сном распавядзеш малому?!
Як не разумееш ты, вусатая пачвара,
Што адзінай шкваркі - народу твайму мала!
Нам патрэбна воля - ад маны й невуцтва;
Мы еўрапейцы, пад табой нам лёгка не прагнуцца!
На бацькаўшчыне нашай мы хочам людзьмі звацца,
За год шаснаццаць табе ужо можна здагадацца!
Жыццю ў гэтым брудзе, мы скажам хорам – Годзе!
На жаль не зразумець тваёй цыганскай мордзе!
Чуй мае словы, адкажы пытанне,
Ты называешь гэты фарс народавым абраннем?
Як можна хлусіць, ну няма ўжо рады,
Ці не бычыш ты, что народ табой не рады?!
Надакучылі вусы, ты страшная істота,
Які ж ты бацька, - ты адна дурнота!
Вярні нам мову, а сыну Колі – маці,
Каб шчасце й радасць была ў беларускай хаце!
